Editör üyemiz gönderdi.
Yazdıklarını okurken içimde sessizce kırılan bir şeylerin
sesini duydum. Belki sen unuttun, belki gerçekten geçti senin için... ama ben
bazı anları zamanın alıp götüremediği bir yerde sakladım hep. Herkes gider
diyorsun ya... Sen gittin, ama içimde kalan sen hâlâ gitmedi. Ve ne garip; bunca
zaman sonra bile adını duymak, o yolda seni görmek, bir tebessümünle
karşılaşmak, geçmişten bir ip çekip bugüne bağlamak gibi... hem acı hem güzel.
Senin de aşık olmanı bilmek... evet, garip bir huzur verdi bana. Kalbinin
yeniden ısınmış olması, bir başkasının ellerinde güvende olduğunu hissetmek...
Beni hem sevindirdi hem de içimde bir boşluk bıraktı. Çünkü ne kadar uğraşırsam
uğraşayım, ben seni sevmekten hiç vazgeçemedim. Oysa hayat bazen bizi, en çok
sevdiklerimize bile yabancı kılacak kadar hoyrat olabiliyor.
Biliyorum, artık senin için 'biz' diye bir şey yok. Ama ben 'biz' olamamanın
yasını hep içimde tuttum. Gözümde büyüttüğüm bir hayaldi belki her şey, ama o
hayalin içinde seninle yaşlanan bir ben vardı... Şimdi o hayalin boşluğunda bir
başıma kaldım.
Selamını iletemeyeceğim biliyorsun... ama sen de bil ki, ne zaman içinden bir
huzur geçse, belki uzak bir yerde biri seni hâlâ bir şiir gibi taşıyordur
içinde. Hoşça kal... demesi ne zor... ama yine de: Hoşça kal...
Bu yazıyı sosyal ağlarda paylaşmak için tıkla!
Tarih : 19-07-2025 09:05 | Hit: 71 | Puan: 4
Copyright © 2007 - ∞ by CemveNuray.Com. Tüm hakları Cem ve Nuray'a aittir.